orası muallak

Yaz bitti,sonbahar bitti.Kış gelmedi,kış gitmedi.Adına kış denilen günlerden birinde o hasır bir maske beğendi.Ben ona maskeyi almanın hayalini kurdum.Gün gelecekti "sana..." diye karşısına dikilecektim.Yüzüme monte edilmiş mahçup bir ifadeyle.O maskeye aldırmayıp ifademe takılacaktı."sen..." diyecekti.Devamını getiremeycekti güzel sıfatları bana yakıştıramadığından.Müteşekkirliğini ifade eden bir "sen..." olacaktı;yetecekti bana.Karşısında ben olduğumu düşünüp,mahçup kız çocuğu tiplemesinden çıkıp-orası muallak- bir şey olacaktım."Alev..." diyecekti soluğuna hakim olabildiği bir anda."Sen" "Alev'e" dönüştü,ben yeniden Alevim diye düşünecektim;yetecekti bana.

Hasır şapkanın en yakıştığı mevsimde,uzak olduğunu kafama kaktığı bu kodumunun mevsiminde,son adımımı atacak cesareti ancak onun kelimelerinde buluyorum.Benim kelimelerim...Onlar artık çok değersizler.Sıvışacak hiçbir yerin kalmadığını,onu merak etme hakkının elimden alındığı gün anlamıştım oysa ki.Nereden çıktı bu senin kelimelerine tav edip,kendimi sevdirme değil,yalnız hatırlatmayı anımsaması.

Ben...tam hasır maske mevsiminde,antikacıya girme cesaretinden mahrum...

"Ben uzanırdım"
"Ben de yanına uzanırdım"
"Gözlerini kapar mıydın?"
"Kapamazdım"
"Niye ki"
"Çünkü ne zaman gözlerimi kapasam seni öpmeyi düşünüyorum,sade elini tutardım ben..."

03.04.2007
Alev.