Çok fazla geçti zaman.
Çok hızlı ve çok yavaşça. Çok fazla.
Ve prenses sordu:
Mutlu musun?
Mutsuzum ama keyfim yerinde. Keyifsiz olunca hiç çekilmiyor. Hiç yaşanamıyor. Çığ olup büyüyor her şey. Öyle ya da böyle. Böyle işte.
d.
31 Ocak 2013 Perşembe
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
1 yorum:
Belki de mutsuzluk alışmamız gereken metabolik bir sorumluluktur?
Yorum Gönder