Babamız bizi sevmedi, çirkiniz sevmedi.

Kendi dilimizde kendimizi kaybediyoruz, bu kadar çok konuşmak yersiz. Dimi ama. Eski tadında değil seneler önce tanıştıklarımız. Ne konuşmak, konuşmak; ne paylaşmak, paylaşmak. Eskisi gibi yaşarmışcasına devam ediyorum. Yanımda olduklarını sanan bir takım insanlar var, ve bence gerek yok. Kuzum, baksana olmuyor, derdimi anlatmaya çalışmam yetersiz her seferinde. Şikayetsizim. En son ihtiyacım olan şey yazı görünümündeki tavsiyeler. Biraz müzik biraz duman, burada iyi gidiyor, ve kendi dilim olmayan bir dil en iyisi düşünmemek için. Keyifler güzel artık, zamanı hissetmek gibisinden meziyetlerim var. Beklentilerim var sanırım, yok etmemişim galiba onları, ama 'eskisi gibi..' tarzında değil. Bazen bişeylerin kaldığı bazen de bırakıldığı yerler vardır, ben de bırakayım işte, sonunda. Bu kadar.

Damla.